مدح و ولادت امام محمد باقر علیهالسلام
پهـن شد سفـرۀ رحـمـت، ولـیالله آمد آب و آئـیـنـه بـیـاریـد شـهــنـشـاه آمـد از حسد دشمن این قوم به جان آمده است ای دل و دلبر و آرام و قرار حسنیـن باقـر آل عـبا، بـاغ و بـهـار حـسنـیـن میرسد بـوی دل انگـیز پیـمـبر از تو ای بزرگ همه، یاس دو علی بر تو سلام شاه دین، سرِّ خفی، نور جلی بر تو سلام پیـش عـلـم تو زده دشـمـنت آقا زانـو عـشق یعنی ز همه غیر تو آزاد شدن بـه فـدای سـر تـو با هـمـه اولاد شدن ما مسـلـمان احـادیث تـوأیم و پـسرت چون حسن دست بگیری ز همه بیمنت میدهی بر همه بیچون و چرا تو حاجت سیدی کوه وفای تو چه غوغایی کرد ای به میخانه عشقت دو جهان حلقه به گوش موقع وصف تو شیرین سخنانند خموش دادهای یاد به هر رهرو توحید و کمال حُـب تو خـیرالعـمـل، نوکـریت آقایی هیبتت حـیدری و مرحـمتت زهـرایی قبر خاکی تو از هر دو جهان سیرم کرد گرچه ناپـاک ترین سائل بیت الکـرمم گرچه نه سیـنه زن واقـعی این عـلـمم نظـری کن بـرود بیسـر و سامانیها |